öylece ...

öylece oturuyorlardı karşı karşıya. uzun uzun yazışmalar sonra ilk defa buluşmuşlardı. hangi gün bulusacaklarina erkek karar vermişti, nereye gideceklerine kız. kız her zaman olduğu gibi yarım saat önceden gelmişti bulusacaklari yere. ayıp olmasın ona diye dolanmıştı ilk önce biraz sokaklarda. buluşma saatine son beş dakika kala kafenin önünde beklemeye koyulmuştu.
iki girişi olan kafenin on tarafından mi yoksa arka tarafından mi gelecek diye düşünüyordu.
arka taraftan geleceğini tahmin etmişti kız, erkekte o taraftan gelmişti. kaçamak sarıldılar birbirlerine, girdiler içeriye.
oturdular en tenha köşede bir masaya ve iki kahve ismarladilar. erkek şeker ve süt kullanmiyordu, kız ikisinide seviyordu. kahvenin yanında verdikleri bisküviyi erkeğe uzattı kız - al severek yediğin belli - dedi.
daha ilk dakikadan sevdiği şeylerden onun için vazgeçmeye başladı. vazgeçmek denilemez, o mutlu olsun diye onunla paylaşmayı öğrendi desek daha doğru olur.
sohbet etmeye başladılar, günün nasıl geçti, nasılsın, neler yaptın diye sorular sordular birbirlerine. havadan sudan bahsettiler, kahvenin tadının güzel olduğundan. sonra kendilerinden bahsettiler uzun uzun. kız hep evde olduğundan bahsetti, erkek ne kadar faal olduğundan.
kız ailesinden bahsetti, erkek kendinden.
kız sustu, erkek sustu.
uzun uzun kızın gözlerine baktı erkek, kız gözlerini kaçırdı. ona böyle bakılmasına alışık değildi çünkü. erkek ne kadar güzel gözleri olduğundan bahsetti kıza, kız seninde gözlerin çok güzel diye karşılık verdi.
3 saat aniden geçti gitti bitti.
kalkalım mi dedi erkek, kalkalım dedi kız.
kız trenle gelmişti, erkek araba ile. arabayı park ettiği yere kadar birlikte yürüdüler. sonra yine sarıldılar birbirlerine, görüşürüz diyerek ayrıldılar.
kız trene bindi, eve giderken mesaj attı erkeğe. Teşekkür ederim dedi, benim için zaman ayirdigin için.
Senin için severek zaman ayiririm diye cevap geldi erkekten ...
Kız gülümsedi, yüreği gülümsedi ...
Erkek gülümsedi ...
Bir daha buluştular mi bilinmez ama ikisinin de beynine kazındı bu gün.