Kendi kendime canımı yakıyorum her seferinde. Ya parmağımı kesiyorum, ya bir yerimi bir yerlere vuruyorum yada dudağımı patlatiyorum bir şekilde. O an hissettiğim acı geliyor ara sıra aklıma. „Yine kendi canını kendin yaktın“ diyorum kendi kendime. Ondan sonra oturup düşünüyorum.
Diyorumki „başkalarının canını yakmasındansa, kendi canını yakman daha iyi.“
Etrafımdaki duvarı günden güne yükseltiyorum. Her gün yeni bir zemin kat daha çıkıyorum. Canımı acıtanları unutmaya çalışıyorum. Canımı acıtacak olanlardan uzak duruyorum.
Olgunlaşıyorum. Etrafımdan birer birer eksiliyor canımı acıtan insanlar. Bu halimle daha mutlu oluyorum ama günden güne yalnızlaşıyorum ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder