Siz benim yikilacagimi düşünüyordunuz. Etrafımda kurulan binlerce yeniliklere rağmen ayakta kalmayı başardım ben.
Önümden geçerken sırt çantalarını duvarıma vuran çocuklara kızmadım hiç bir zaman.
itişip kakismalarina kızdım. Birbirlerinin canlarını bu yaşta acıtmalarına kızdım.
içimde bir sürü çocuk büyüttüm. Odalarımda dolandılar. Şimdi hepsi başka, başka yerlerde.
Hala dimdik duruyorum ayakta. Her gün yine ve yeniden binlerce çocuk geçiyor önümden. Okulun sokağına dikilmem bu yüzden. Mezun olupta bir şekilde bu sokağa yolu düşenlerin yüzünde oluşan gülümsemeyim ben. "Burası yıkılmadı mi?" sorusu karşısında beyinlerde çocuk anilariyim ben.
Ne kadar da güzel bir ev... Yurtdışında böyle yıllarca ayakta durabilen eski evlere hastayım ben! Biz de olsa hemen yık 10 katlı bina dik!!!
YanıtlaSilYok burasi daha uzun yillar yikilmaz. Sokagin mimarisine uymaz zaten 10 katli bina ;)
SilBunu bende çok sık düşünürüm biliyor musun?
YanıtlaSilBinalar, sokaklar, hele de ağaçlar kaç tane hikayeye şahit oluyorlar, kaç insanı ağırlıyor, kaç gözyaşı, kaç tebessüm saklıyorlar...
Sonra birileri bilip bilmeden ayak basıp yep yeni bir hikayeye başlıyor içinde.
Yüreğine sağlık çok güzel olmuş, bu serinin devamını bekliyorum. :)
Galiba bu seriyi devam ettirecegim. Bundan sonra her resime bir hikaye yazacagim. :)
Sil