öğlenleri yine önümden gecerlerdi ve küçücük başını yukarıya kaldırır bana bakardı.
Sonra okula başladı da ara sıra çeşmenin başına geldiğinde yine bana bakar oldu. Ben hiç anlamadım bu kızı.
Sonra kardeşi oldu ve bu sefer o kardeşinin elinden tutup ana okuluna götürürken yine önümden geçerken bana bakti durdu.
Ara sıra açık duran kapılarımdan çaktırmadan bahçeme bakar gülümserdi.
Derdi neydi benimle, anlamadım.
Üniversiteye de başladı. Sabahları çok erken saatlerde istasyona gidiyor. Yine benim önümden geçiyor, yine bana bakıyor.
Bir aralar boş duran duvalarimi okşadı. Biraz kirilmistim ben.
Bunda yıl sonra terk edilmiştim. Sivam dökülmüş, kimse yüzüme bakmaz olmuştu.
Bu sabah önümden geçerken kamerasını çıkarıp fotoğrafımı çekti. Blogumu varmış neymiş, orada beni anlatacakmış herhalde.
içimde bulunan sahipler kim merak ediyor.
Sivami düzelttiler, artık eskisinden de yeni duruyorum, halbuki ben babasının küçüklüğünü de biliyorum.
Sevilmek güzel şey, taş duvar olsan bile, şivan yerlere dökülmüş olsa bile.
Konusan Duvarlar 1
06.08.2013 | Ahu Kader
guzel bir ev guzel bir yazı:)
YanıtlaSilmutlu bayramlar dilerim:) canım almanyaya sevgiler türkiyeden:))
Tesekkür ederim Biricitim. Senin ve annecigin de bayrami mübarek olsun. :) Silaya selamlar.
Sil