Dört tane dost edin, tabutunu taşısınlar yeter

İyi insanlar olmalı bir insanın hayatında.
Değer verdiği kadar, değer gördüğü insanlar olmalı.
Bir kaç arkadaşı olmalı önemli olan. Her gün görmesende, bilmelisin ki senin başına bir şey geldiğinde, senin için dünyayı yerinden oynatacak.
Onların mutlulukları ile sevindigin, onların üzüntüsü ile üzüldügün insanlar olmalı.
Düşünüyorum da hayatımda ölüm acıları hariç şöyle oturup ne zaman agladiysam bu bahsi geçen insanlar için aglamisim ben.

Mürüvvet evlenip gittiğinde onun için çok mutlu olmuştum tabi ki ama evlendiği gün salondan ayrıldığımda ağlamıştım çocuklar gibi. Ve iki gün sonra her gün kahve içmeye gittiğim için tam niyetlenip kapıdan çıkarken "hey nereye gidiyorsun, Mürüvvet yok ki" demiştim kendi kendime.
Oturup ağlamıştım, kendimi o kadar garip hissetmiştim ki.

Bir sonra ki aglayisim ise Arzu'nun babasını kaybettiğimizi öğrendiğimde. Değerli insanların hayatında ki değerli insanlar sizin içinde değerli oluyor çünkü.
Kardeşlerini kardeş, anne babalarını amca teyze yarısı sayarsınız.
Ufak kardeşini görünce abla gibi başını sivazlar, büyüklerin nasihatlarini dinler, anne babalarını görünce saygı ile önlerinde egilirsiniz.

Bir sonra ki aglayisim Esini temelli Türkiye'ye gönderdiğimde. Onu uğurlarken havaalanında ne kadar kendimi tuttu isem de eve döndüğümde, evde birde yalnız olmanın getirdiği bir duygu ile oturup salya sümük ağladığımı bilirim.
Kendim için üzüntüler yaşarken sevdiklerim mutlu oluyorsa sorun yok. Biliyorum ki Esin orada daha mutlu ama pazar günleri balkon keyiflerimizi özlemiyor değilim yani.

Oya ile başımıza beni aglatacak bir şey gelmedi çok şükür. Her ne kadar birbirimizi ayda yılda bir görsekte en ufak bir derdimizde, yada sevincimizde telefona sariliriz ikimizde.
Aylarca ne oldu diye merak eder tüm havadisleri yarım saatlik telefon görüşmelerine sigdiririz.
Geçenlerde bir şey okudum: "Dört tane dost edin, tabutunu taşısınlar yeter" diyor Murathan Mungan.
Ya siz, tabutunuzu taşıyabilecek dört dost edindiniz mi?