Buzul bir yolda yürüyorum sanki.
Ha kırıldı, ha kırılacak.
Ha düştü, ha düşecek gibi oluyorum.
Çocukluğumda yaptığım gibi ayak uclarimda yürüyorum usul usul.
Ve yeniden yeşili seviyorum.
Mavinin güzelliğine hayran kalıyorum.
İnsan ne zaman vaz geçiyor alışkanlıklarından?
Büyümeye başlayınca mi?
Kitapların son cümlesini ilk okuduğumu biliyormusun?
Nereden bileceksin ki.
Bu alışkanlığımı da unuttum zamanla.
Nereden aklıma geldi?
Yeniden son cümleler ile dokunuyorum kitaplara.
Bir hikayeyi yazmadan son cümlesini düşünen bir yazar misali ...
Günaydın Luna.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder