Ortaya Karisik

Önemli olan okuyucu sayisi degil. Önemli olan samimiyet. Aldigim yorumlardan bir sey fark ettiysem o da su, beni okuyan hep ayni canlar.
Yorum biraktigim, yorum birakanlar hep karsilikli.

Diger bir kacina gelince, kendi takipci sayisini arttirmak icin takip eden, yorum birakinca cevap verme lutfunda bile bulunmayip burnundan kil aldirmayanlar.
Klavye delikanlilari ve bayanlari. Bir kac satir okundu diye, bir iki tweeti yildiz kazandi diye kendini fenomen zannedenler.

Sosyal medyanin asosyal kullanicilari. Buna bende dahilim kimi zaman.
Insan olmaktan ciktigimizi düsünüyorum bazen. Gecenlerde bir komsumuz gelmisti. Bir konusma esnasinda "bu telefonlar yokken daha mutluyduk" dedim.
Cokta dogru söyledim kanimca.

Bayramlar da seyranlarda aldigim mesajlarin hic bir anlami yok benim icin. Bir kac satir dizilmis cümleler, birinin sesini duymanin, yada coktandir görmedigin arkadasinin yüzünü görmenin verdigi mutlulugu verebilir mi? Veremez bence.
Mektup yazma sevgim bu yüzden.
Mail kutusuna düsen binlerce mailden daha samimi kendi el yazisi ile dösenmis sayfalar.

Ben yine biraz nostalji takilacagim herhalde bu aralar. Daha 3 mektubum var gönderilmeyi bekleyen. PTT yine küfür yiyeceksin benden. Gönderdigim mektuplari yerine ulastir be...