Üzgünüm

Bunu burada yazmam ne kadar doğru bilemiyorum.
Ama bir şekilde icimdekilerini dile getirmem lazım.
Ben dün çok sevdiğim bir teyzeyi evinde ölü buldum.
Öldüğünü bile bile gittim kapısına. Seslendim.
Her zamanki gibi camdan bakmadı.
Bağırdım çağırdım, kapıyı açmadı.
Muhtarlıkta oturuyordu.
Cumartesi olmasına rağmen şansıma muhtar oradaydı, ana kapıyı açtı. Birinci kata çıktım, kapıya vurdum alacaklı gibi. Anlamıştım.
Kapı açılmadı.
Alt kata indim muhtara yedek anahtar var mi diye sordum.
Yedek anahtarı elime verdi, yukarı kostum.
Kapıyı açtım.
Koltukta oturmuş vaziyette ölü buldum.
Seslendim ilk önce. Aysel teyze.
Ses vermedi.
Yanına gittim. Salladım deliler gibi. Uyan dedim.
Nabzına baktım. Yoktu.
Elimi göğsüne koydum. Kalp atışı yoktu.
Muhtara bağırdım.
Öldü, öldü dedim.
Muhtar polis ve ambulans çağırdı.
Sorgulama başladı. Ne zaman geldin, neden geldin?
Kimsin?
Burada hiç akrabası yok mu?
Doktor, normal ölüm dedi. Oturduğu yerde acı çekmeden ölmüş dedi.
Halbu ki Aysel teyze cuma akşamı bizde otururken pek iyi değildi.
Doktor çağırayım dedim, istemedi.
Bile bile gittim.
Öldüğünü tahmin ettim.
Telefonuma çıkmayınca, seslendigimde o camdan bakmayınca anladım.
Çok üzgünüm.
Korkmadım aslında.
Gözümün önünde son resim olarak sandalyede oturmuş hali kaldı.
Üzgünüm.