Alman demir yolları.
Grev.
Bizim buranın demir yolları şahısa ait olduğu icin greve katılmadılar.
Üniversite çıkışı trene daha iki saat vardı.
Frankfurt.
Yıllarca istasyonunda indiğim zaman 'Allah'ım bu ne büyük şehir' dediğim koca şehir.
Sonra anladım ki şehir degildi kocaman olan. Benim kasaba kızı ruhumdu küçük olan.
Eskiden asla yalnız başıma bir Kafe'ye oturmazdım.
Ne yapacağım tek başıma diye düşünürdüm.
Işte o gün oturdum. Bir köpüklü sütlü kahve ısmarladım ve çarşıdan gelip geçeni seyrettim.
Saatler geçti. Trene gittim.
Insan büyüdükçe kendine yetmeyi, kendi ile yetinmeyi öğreniyor demek ki.
insan yaşadıkça, zaman geçtikçe ne çok şey öğreniyor..
YanıtlaSilEvet zamanla farkilasiyoruz Mavim
SilBüyüdükçe yalnızlaşıyoruz. İyi mi kötü mü bilemiyor insan.
YanıtlaSilEvet Fikriyecim bunu bende düsündüm.
SilBen de asla tek basima bir kafeye ya da restorana oturamazdim. Simdi de garip geliyor ama yanimda bir kitap varsa o zaman baska :)
YanıtlaSilKitap oldugu zaman hic sorun degil demi Ayca
Silkendine güven cnm. ben 30lu yaşlara geldim. hala çekinirim :)
YanıtlaSilCanim benim bende 33 yasindayim ;)
SilBloga eklediğin fotoğraflara bayılıyorum :))
YanıtlaSilCok tesekkür ederim Senay'cim
SilAh Ahu ahh her şey zamanla işte. Ne olacağımızı kestiremiyoruz artık. Yalnız bir kahve içmek de ayrı güzeldir söyleyim. :)) Oranın güzelliklerini iyi çıkart... :D
YanıtlaSilSerkan'cim evet her sey zamanla.
Silne hoş foto ne hoş yazı :)
YanıtlaSiltesekkür ederim Deepcim
SilTek başına güzel bir kafe'de oturup, şehirin / kalabalığın gürültüsünü dinlemek gibisi varmı hiç?
YanıtlaSilEvet güzel bir deneyimdi benim icin Mustafa
Sil