İş yerinde sorunlar vardı. Her şey Mayıs'ta her gün çalışan arkadaşım Chr. asıl meseleği olan öğretmenliğe başlaması ve dükkandan ayrılması ile başladı.
Onun yerine dükkanda her gün çalışacak birisi gerekiyordu ve benimle aynı gün ise başlayan kız Tny. daha önce de ayfon dükkanında çalıştığı için sabit işçi olarak alındı.
O günden itibaren geçtiği pozisyonda tüm güç onda olduğu için, dükkanda 'Küçük dağları ben yarattım' edası ile dolanmaya, herkese direktif vermeye ve akşamları tam saat yedi olduğunda gidip, temizliği bize bırakmaya başladı. Çünkü o daha iyiydi. Maaşı tam, hergün çalışan biri bir de akşam temizlik mi yapsındı?
Teker teker işi bırakmaya başladı arkadaşlarım. Üst katta oturan, aslında işlevleri bilmesi gereken insanların hatalarını alt katta dükkanda müşteriye karşı müdaafa etmek zor oldu.
Hava gittikçe gerginleşti ve herkes bir an önce başka bir iş bulayım da buradan ayrılayım diye düşünmeye başladı.
Mtths. arkadaşım bu arada üniversiteyi bitirdi ve öğretmen çıktı. Yarım sene beklemesi gerekiyor. 'Dükkanda artık daha fazla çalışabilirim' dediğini söylemişti. Bakalim ne olacak dedim kendi kendime.
Bir kaç gün önce bir mail aldık, tüm calışanlar olarak. 15 Eylül'den itibaren Tny'nin yanında Mtths ikinci işçi olarak tam gün çalışacakmış. Hafta içi dükkanda iki işçi olduğundan bu biz geri kalanlar için şu demekti - hafta içi artık hiç çalışmayacağız. Cumartesi günleri 3 kişi çalıştığı için cumartesi günleri çalışacağız. Altı kişi olduğumuz için ancak iki haftada bir sıra birimize gelecek, gelen maaşın kendine hayrı olmayacak.
Dün görüşmeye çağırıldım ve isten çıkartılacağımı tahmin ettim. Çıkartıldım da. Hiç üzülmedim. Karin tokluğuna çalışıyorduk zaten bir de bütün mesuliyet bizim üzerimizdeydi.
'Benim için hiç sorun değil, zaten bende Eylül'ün on beşine işi bırakmayı düşünüyordum. Çalışmak istedikten sonra insan iş bulur' dedim. Eyvallahım olmadı.
