Yol

Luna yıllardır yalnızlığın oturduğu bu birilerinin adına ev dediği yapıda son kez dolaşıyordu. Koridorun sonunda bulunan aynada eşi tarafından aldatılmasının düş kırıklıklarının yansımasını izliyordu.
Dün akşam O’nun yanına son kez uzanmış ve ölüme yatmıştı aslında, çünkü bu sabah kalktığında bu aldatılmışlığa bir son verecek ve O’nu terk edecekti.

Oturma odasında bulunan okuma köşesine oturdu ve içine acısını sardığı sigarasını yakip derin bir nefes aldı.
O Luna’nın kendisini aldattığını bildiğini bilmiyordu ve aylardır Luna’nın yüzüne söylediği yalanların açtığı yaraların da farkında değildi pek tabii ki, fakat Luna aldatıldığını öğrendiği günden beri tüm dertlerini içine kustuğu bir defteri sayfaları açık bir şekilde yemek masasının üstüne bıraktı.

Yatak odasına geçip dün geceden içine kalp ağrılarını, acılarını, düş kırıklıklarını, yerleştirdiği bavulunu alıp evden çıktı.
Geçmiş, şimdi, gelecek tek bir takvim yaprağında birleşen bu günde, Luna çıktığı yolun nereye varacağını bilmeyerek yola koyuldu.

En güvendigi insanin ihanetine nasil ugradigini sorgulamaktan vazgecip gögüs kafesinin icinde, kalbinin tam üstünde bir dövme gibi islenmis ihanetin tarihini kendi elleri ile söküp arabanin camindan disariya firlatti.
Başına yıkılan dünyanın tepetaklak olmuş sokaklarında dümdüz ilerliyordu Luna ve bu yol bir yere gitmeyecekti, yol duracaktı, giden Luna idi.

Iki yaninda acilari bulunan sokaklari ardinda birakiyordu.
Bu yolun sonunda kendi özüne varacak, kafasından O’nu silmiş olacak ve yıkılan dünyanın kırıntılarından kendine yeni bir dünya inşa edecekti.

 

Görüştüğümüz zaman görüşürüz.